Nanny

ตอนที่ 6 (ต่อจากวานนี้)

แต่เมื่อกังสดาลกระหืดกระหอบกลับเข้ามาที่โรงแรม กลับไม่มีงานอะไรสลักสำคัญ นอกจากเธอต้องดินเนอร์กับสันทัดตามคำสั่งของปุริม โดยปุริมอ้างว่า การต้อนรับแขกก็ถือเป็นหน้าที่ของพนักงานเหมือนกัน...ปุริมไม่ปล่อยให้ทั้งคู่ดินเนอร์กันตามลำพัง ตัวเองเข้ามานั่งเป็นยักษ์วัดแจ้ง คอยเหน็บคอยแขวะกังสดาลเมื่อสบโอกาส แต่กังสดาลก็ไม่ลดรา วาศอก ตอกกลับไปทุกเม็ด ทำเอาสันทัดถึงกับเอ่ยชื่นชมหญิงสาว เพราะนานๆทีจะได้เห็นมีคนหาญกล้าลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับปุริม

หลังอาหารมื้อพิเศษนั้น กังสดาลยังต้องไปจัดดอกไม้ในห้องจัดเลี้ยง ปุริมที่ยังโกรธไม่หาย ตามเข้ามาเล่นงานกังสดาลอย่างฉุนเฉียว หาว่ากังสดาลจงใจหักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน แล้วเผลอพูดเรื่องที่เห็นกังสดาลกับไก่สวีทกันเมื่อเย็น ทำให้กังสดาลไม่พอใจที่เขาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอ

"ก็บังเอิญว่าแฟนเธอมันก็หลานฉัน ส่วนผู้ชายคนใหม่ที่เธออ่อยอยู่มันก็เพื่อนฉัน แล้วจะไม่ให้ฉันเดือดร้อนได้ยังไง"

"ถ้างั้นคุณก็ต้องเดือดร้อนไปเรื่อยๆแล้วล่ะ เพราะถ้าฉันรู้ว่าคุณมีญาติพี่น้องหรือเพื่อนผู้ชายรวยๆที่ไหน ฉันก็จะตามไปจับเขาถึงที่นั่น รับรองคุณได้ตามฉันเหนื่อยแน่คุณปุริม"

ปุริมเหมือนถูกท้าทาย จ้ำตามหญิงสาวไปไม่ลดละ กระชากตัวมาตะคอก...ตกลงเธอจะเหลวแหลกเหมือนแม่ ให้ได้ใช่ไหม กังสดาลเจ็บ บอกให้เขาปล่อย เขากลับด่าใส่หน้า

"แม่เธอเขายังคบผู้ชายทีละคน แต่เธอท่าจะไวไฟยิ่งกว่าแม่"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันงก เรื่องอะไรจะคบผู้ชายแค่คนเดียวให้เสียเวลา"

"งั้นก็นับฉันเข้าไปอยู่ในคอลเลกชั่นด้วยซะเลยสิ"

"ฉันอาจจะมั่วแต่ฉันก็เลือกนะ ฉันคบกับผู้ชายที่ไหนในโลกนี้ได้ทั้งนั้น ยกเว้นคุณ" กังสดาลสะบัดมือแล้วเดินหนี ปุริมเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ เดินตามหญิงสาวไปอีก กังสดาลสุดจะทน เย้ยว่าที่เขายังตามราวีเธอไม่เลิก คงจะสนใจเธอขึ้นมาจริงๆ

"คนอย่างฉันน่ะเหรอจะสนใจผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ"

"รู้ว่าฉันสกปรกก็ปล่อยฉันสิ มาจับฉันไว้ทำไม"

"จะได้ไม่ไปทำสกปรกเรี่ยราดใส่ผู้ชายที่ไหนอีกไง คนอย่างเธอมันต้องจับมัดแล้วราดด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ แต่อย่างว่า ของคาวจัดขนาดนี้ น้ำยาชั้นดีที่ไหนจะล้างคาวได้หมด"

กังสดาลรู้สึกเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงอย่างแรง เงื้อมือจะตบ ปุริมคว้ามือเธอหมับ แล้วแกล้งจ่อจมูกไปใกล้ ซอกคอ พูดงึมงำ...กลิ่นเดียวกับแม่เลยนะเนี่ย

หญิงสาวขัดขืน แต่ปุริมก็ยังไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งเธอเหลือบไปเห็นไก่เดินมายืนคอยเธออยู่หน้าห้องจัดเลี้ยง หญิงสาวจะตะโกนเรียกแฟนหนุ่ม ปุริมรีบข่มขู่ ถ้าตะโกน ได้เจอดีแน่ แต่กังสดาลไม่สนคำขู่ อ้าปากจะตะโกนเรียกไก่ ปุริมจึงประกบปากเธอทันใด...หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนที่ล็อกเธอแน่น สักครู่ปุริมผละออก

"นี่เป็นแค่การสั่งสอนเบาะๆ ถ้าเธอยังกล้าต่อกรกับฉันอีก ฉันจะเล่นงานเธอให้แสบกว่านี้คอยดู"

กังสดาลจ้องปุริมน้ำตาคลอ รู้สึกเกลียดชังชายหนุ่มอย่างสุดที่จะทนยืนอยู่ตรงนั้นได้ ตัดสินใจวิ่งไปดึงมือไก่แล้วพาวิ่ง ไก่จำต้องวิ่งตามด้วยความมึนงง พอเห็นคนรักร้องไห้ ไก่แตกตื่นตกใจถามเป็นอะไร ใครทำให้ร้องไห้ กังสดาลไม่รู้ จะพูดยังไง ได้แต่บอกเกลียดอีตาปุริมที่สุดในโลก ไก่อยากรู้ คุณปุ๊ทำอะไรให้ กังสดาลอึกๆอักๆ บอกว่าเขาใช้งานนุ้ยสารพัด ไม่เคยให้นุ้ยได้หยุดพักเลย

"คุณปุ๊คงไม่ได้ตั้งใจหรอกนุ้ย อาจจะเห็นว่านุ้ยเป็นแฟนไก่ ก็เลยอยากจะสนับสนุนให้ทำโน่นทำนี่มากกว่าคนอื่นมั้ง"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ"

"ไม่งั้นคุณปุ๊จะทำอย่างนั้นทำไม แกล้งนุ้ยเหรอ เป็นไปไม่ได้ คิดในแง่ดี การที่เราทำงานหนักมากกว่าคนอื่นก็เท่ากับเราได้ฝึกงานมากกว่าคนอื่นนะนุ้ย"

กังสดาลเงียบงันไป ทั้งเจ็บใจทั้งเก็บกดที่ไม่มีทางระบายให้ใครเข้าใจได้

ooooooo

จวงจันทน์เฝ้ารอการกลับมาของปุริมอย่างจดจ่อ ตั้งใจแน่วแน่ว่าคืนนี้เป็นไงเป็นกัน เธอต้องเอาชนะโรสให้ได้...เมื่อปุริมกลับเข้ามา จวงจันทน์ ให้เขาขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัว เธอเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว ขณะที่ปุริมหายเข้าห้องน้ำไป จวงจันทน์ในชุดนอนหวาบหวามก็เข้ามานอนรอปุริมบนเตียง แล้วพยายามจู่โจมถึงตัวปุริม ทั้งสารภาพรักหมดหัวใจ ไม่อาจเห็นเขาเป็นของคนอื่นได้

ปุริมตั้งตัวไม่ทัน ถูกจวงจันทน์ระดมกอดจูบชุดใหญ่ ที่สุดต้องผลักเธอออก แล้วสั่งเสียงเข้ม "ถ้าคิดที่จะอยู่ด้วยกันอย่าทำอย่างนี้อีก ผมรักคุณอย่างมิตรแท้ ไม่ใช่คู่รัก เข้าใจมั้ยคุณจวง"

จวงจันทน์อึ้งตะลึงตัวชา น้ำตาไหลทะลักล้นเบ้าตา คว้าเสื้อคลุมวิ่งออกจากห้องทันที ปุริมถอนใจเฮือก สงสารจวงจันทน์แต่ไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้...จวงจันทน์วิ่งสติแตกมาถึงหน้าบ้าน ชนเข้ากับไก่ซึ่งเดินออกมาจากบ้านพอดี ไก่ชะงักเมื่อเห็นน้ำตาแม่ นึกว่าแม่ไม่สบาย แต่ถามเท่าไหร่แม่ก็ไม่พูดอะไร ได้แต่วิ่งเข้าบ้านไปด้วยความช้ำชอกใจ

ไก่ตามมายืนหน้าห้อง เงี่ยหูฟังเสียงแม่อาละวาดทำลายข้าวของ ไก่ร้องเรียก จะขอเข้าไปคุย แม่กลับตวาดไล่ ไก่ร้อนใจบิดลูกบิดประตู ปรากฏว่าไม่ได้ล็อก จึงตัดสินใจเปิดเข้าไป

"เข้ามาทำไม บอกแล้วไงว่าฉันอยากอยู่คนเดียว"

"ก็แม่เป็นอย่างนี้แล้วจะให้ไก่ปล่อยแม่ไว้คนเดียวได้ยังไง แม่เป็นอะไร บอกไก่ได้มั้ย เผื่อมีอะไรที่ไก่จะช่วยแม่ได้" จวงจันทน์ส่ายหน้า น้ำตาเล็ด "ไก่รักแล้วก็เป็นห่วงแม่นะ ไก่มีแม่แค่คนเดียว ถ้าแม่เจ็บไก่ก็เจ็บ
ด้วย"

จวงจันทน์สะอื้นฮัก โผเข้ากอดลูกชายแน่น "แม่ไม่เหลืออะไรแล้ว ลูกเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตแม่ อย่าทำให้แม่ต้องเสียใจอีกคนนะลูก"

"ครับ ไก่จะไม่ทำให้แม่เสียใจ"

สองแม่ลูกกอดกันกลม จวงจันทน์ยังคงร้องไห้ไม่เลิกรา ในขณะที่ไก่ไม่เข้าใจ เดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น?

ooooooo

ตอนที่ 7

ใกล้ถึงวันสำคัญเข้ามาทุกที โรสตื่นเต้นยกใหญ่ บ่นกับลูกว่า แม่ยังไม่ได้ทำอะไรอีกหลายอย่าง ทั้งนวดหน้า สปาตัว ทำผม ทำเล็บ ลองแต่งหน้า... กังสดาลติงว่า ทุกอย่างล้วนต้องใช้เงินมาก แต่ปุริมดันโผล่มาทำใจปํ้า บอกแพงเท่าไหร่ไม่ว่า ขอให้ โรสสวยที่สุดในงานก็แล้วกัน

โรสยิ้มหน้าบาน โดดหอมแก้มปุริมเต็มรัก แล้วจะไปชงกาแฟให้ แต่ปุริมปฏิเสธ บอกว่าเขาแวะมารับหนูเกรซ ไปทำงาน วันนี้มีประชุมพนักงานแต่เช้า โรสจึงเร่งลูกสาวให้กระวีกระวาดไปขึ้นรถ คุณพ่ออุตส่าห์มารับแล้ว กังสดาล สวนทันควันว่า นุ้ยมีพ่อคนเดียว โรสถึงชะงัก ขอปุริมอย่าถือสา เดี๋ยวพออยู่ด้วยกันจริงๆแกก็จะรักเขาไปเอง

กังสดาลนั่งกระฟัดกระเฟียดมาในรถปุริม พอจะพ้นซอยบ้าน เธอเห็นไก่เดินริมถนน จะกดกระจกเรียก แต่ปุริมไวกว่า รีบกดล็อกกระจกหมดทุกด้าน หญิงสาวหันมาทำตาเขียว อยากจะบีบคอเขาให้ตายคามือ แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากกระเถิบไปนั่งจนชิดประตูแล้วเมินหน้าหนี

พอเขาจอดรถหน้าโรงแรม กังสดาลลงทันที เดินหน้าหงิกเข้ามาในล็อบบี้ ปุริมตามมาดึงแขน อยากได้ยินคำขอบคุณ เพราะเขาไม่ใช่คนขับรถ กังสดาลกลับแยกเขี้ยวใส่ฉอดๆ

"คุณเป็นเจ้านายเป็นเจ้าหนี้ฉันก็จริง แต่คุณไม่ใช่ เจ้าชีวิตที่จะชี้นิ้วสั่งให้ฉันทำโน่นทำนี่ได้ ฉันจะไม่ทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำ ได้ยินชัดมั้ย"

ดารณีเข้ามาเห็นในจังหวะที่กังสดาลสะบัดแขนหลุดจากปุริมพอดี ยิ่งสงสัยในพฤติกรรมของทั้งคู่ จากนั้นดารณีก็โทร.รายงานจวงจันทน์ว่าเห็นคุณปุริมจับมือถือแขนเด็กกังสดาล จวงจันทน์กลับอารมณ์เสียใส่ดารณีที่เอาเรื่องหน่อมแน้มมาบอก ตอนนี้ตนมีเรื่องหนักอกมากพออยู่แล้ว พรุ่งนี้ก็จะมีงานมงคลงานใหญ่งานช้างของคุณปุ๊แล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไร มันสายไปแล้ว...ดารณีฟังจวงจันทน์ระบายความร้าวรานใจ ได้แต่ ถอนใจงงๆ ไม่รู้ว่าคุณจวงแกอยู่อารมณ์ไหน?

สันทัดแวะเวียนมาโรงแรมปุริมทางเป็นมัน มาทีไรก็หาโอกาสจีบกังสดาลตลอด จนปุริมว่าประชดให้ก็หลายครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สลดแม้แต่น้อย ปุริมเลยพาลไปลงที่กังสดาลด้วยอีกคน

ตกบ่ายโรสแวะมาหาปุริมที่โรงแรม ปุริมกำลังสั่งงานดารณีเรื่องงานสำคัญพรุ่งนี้ โรสมาชวนปุริมไปลองแต่งหน้า จะได้ถ่ายรูปคู่กันซักรูป ปุริมตามใจ ปล่อยให้โรสควงแขนออกไปขึ้นรถ ดารณีจ้องตามตาเป็นมัน อีกครู่จวงจันทน์โทร.มาหาปุริม ดารณีรับแทนสาย บอกว่าคุณปุริมออกไปข้างนอกกับคุณโรส แล้วลืมโทรศัพท์ไว้ จวงจันทน์หูตาพองก๋า อยากรู้พวกเขาไปไหน"ได้ยินว่าจะไปลองแต่งหน้าแล้วก็ถ่ายรูปกันค่ะ ถ้าคุณจวงไม่สบายให้ณีไปรับไปหาหมอไหมคะ"

"ไม่ต้อง!" จวงจันทน์กระแทกเสียงก่อนตัดสายฉับ ทำเอาดารณีขี้หูแทบร่วง บ่นด้วยความโมโห

"ยายบ้าเอ๊ย ถ้าไม่ติดว่าเป็นว่าที่คุณผู้หญิงของคุณปุริม ฉันไม่ทนให้หล่อนโขกสับอย่างนี้หรอก"

เมื่อยาประจำตัวหมดกะทันหัน จวงจันทน์จะไหว้วานปุริมก็ไม่อยู่ จึงต้องดิ้นรนออกไปหาซื้อด้วยตัวเอง แต่แล้วสิ่งที่จวงจันทน์ออกไปเห็นที่ฝั่งตรงข้ามร้านขายยา กลับเป็นภาพที่บาดตาบาดใจ ปุริมกับโรสควงกันเข้าร้านเวดดิ้ง เสร็จแล้วคลอเคลียไปต่อที่ร้านเพชร ปุริมซื้อสร้อยเพชรแสนแพงใส่คอโรสที่ระริกระรี้ดีใจสุดๆจวงจันทน์ถึงกับยืนตัวสั่น

กำมือแน่น หัวใจบอบช้ำสุดจะบรรยาย แล้วกลับไปหมกตัวอยู่แต่ในห้องตั้งแต่บ่ายยันค่ำ ไม่ยอมลงมากินข้าวกินปลา

ooooooo

เช้ามืด ช่างทำผมและช่างแต่งหน้าชักแถวกันเข้ามาที่บ้านโรส กังสดาลเห็นแม่ตื่นเต้นจนโอเว่อร์ เพิ่งจะตีห้าก็จะให้เธอออกไปดูว่าปุริมส่งรถมารับหรือยัง ทั้งที่เขานัดไว้แปดโมงครึ่ง พอเห็นลูกสาวแต่งชุดเรียบๆ โรสก็ว่าเรียบเป็นแกงจืด จะให้ไปเปลี่ยนใหม่ แต่กังสดาลกลับไม่ยินดียินร้าย

ปุริมออกจากบ้านในชุดลำลองสีขาว จวงจันทน์

แอบยืนมองน้ำตาไหลพราก แล้วผลุบหายเข้าไปในห้อง

ไก่มาเรียกแม่ให้เตรียมตัวไปงานแต่งงานคุณปุ๊กับคุณโรส กลับไม่ได้ยินเสียงตอบของแม่สักเอะเพราะจวงจันทน์

กำลังตัดสินใจยอมรับความพ่ายแพ้ กรอกยานอนหลับเป็นกำใส่ปาก...

แต่แล้วงานแต่งที่โรสตั้งตาคอย แต่งชุดเจ้าสาวแสนสวยมาปรากฏตัวกลางงาน กลับกลายเป็นว่าเธอเข้าใจไปเองทั้งนั้น ปุริมแค่จัดงานแจกรางวัลกอล์ฟการกุศลต่างหาก แล้วให้โรสมาเป็นแองเจิ้ลมอบช่อดอกไม้และถ้วยรางวัลแก่ ผู้ชนะ โรสแทบช็อก อับอายขายหน้าเมื่อปุริมชี้ชวนแขกเหรื่อจับจ้องมองมาที่เธอราวตัวตลกของงาน กังสดาลเองก็ตะลึง ไม่คิดว่าปุริมจะทำกับแม่ของตนได้ขนาดนี้

ที่สุดโรสวิ่งร้องไห้สติแตกออกจากงาน กังสดาลวิ่งตามมาปลอบ โรสกลับตวาดใส่ลูกสาว แล้วสะบัดหนีจนเหยียบชายกระโปรงหน้าทิ่มกลิ้งลงบันได แล้วลุกขึ้นวิ่งกะเผลกออกไป ทั้งเจ็บทั้งอายแทบแทรกแผ่นดินหนีกังสดาลย้อนกลับเข้าไปเอาเรื่องปุริมที่กำลังสนุกครื้นเครง เธอไม่สนใจสันทัดที่พยายามเข้ามาคุยด้วย ดวงตาเธอจิกไปที่ปุริมด้วยความแค้น

"ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนายเป็นการส่วนตัว ถ้านายคิดว่ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่ล่ะก็...ตามมา" พูดจบกังสดาลก็เดินออกไปทันที ปุริมรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง ก้าวตามกังสดาลออกไป

กังสดาลเปิดฉากด้วยการตบหน้าปุริมสุดแรงโดยไม่ให้ เขาทันตั้งตัว แล้วด่าซ้ำ "เลวที่สุด คุณเห็นแม่ฉันเป็นอะไร หลอกให้รักให้หลงยังไม่พอ ยังพามาทำให้อับอายขายขี้หน้า จิตใจคุณทำด้วยอะไร คุณยังเป็นลูกผู้ชาย ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า"

"ฉันไปหลอกอะไรแม่เธอ"

"ยังจะมีหน้ามาถาม ก็ที่กรอกหูปาวๆอยู่ทุกวันว่าจะแต่งงานกับแม่ฉันน่ะ"

"ใครพูด ถ้าไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์กันทั้งบ้านก็ย้อนกลับไปนึกดูซิว่าตอนไหน เวลาไหนที่ฉันหลุดปากว่าฉันจะแต่งงานกับแม่เธอ มีแต่เธอกับแม่เท่านั้นที่คิดไปเอง"

"แต่คุณจงใจทำให้แม่ฉันเข้าใจผิด คุณรู้แก่ใจแต่คุณก็ไม่ปฏิเสธ"

"ปฏิเสธเรื่องอะไร เรื่องชุดแต่งงานหรือเรื่องทรงผมกับหน้าที่เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้...ก็มันตรงคอนเซปต์งานพอดี แล้วจะให้ฉันปฏิเสธอะไร"

"คุณมันผู้ชายลวงโลก"

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่มีวันแต่งงานกับแม่เธอไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน เธอเองควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ทำให้แม่เธอหูตาสว่างแล้วตื่นจากความฝันซะที"

"ไม่ใช่แค่แม่หรอก แต่เป็นฉันด้วยที่หูตาสว่าง ฉันเคยคิดว่าคุณเป็นผู้ชายที่เลว แต่ความจริงคุณมันชั่วที่สุดต่างหาก ฉันจะไม่มีวันเป็นทาสคนชั่วๆอย่างคุณอีก พอกันที" หญิงสาวประกาศก้องอย่างชิงชังก่อนจะเดินออกไป ปุริมมองตาม ประกาศด้วยสายตาว่ายังไงก็ไม่มีทางยอมแพ้...

ครั้นปุริมจะกลับเข้ามาในงาน ปรากฏว่าเขาต้องรีบร้อนออกไปโรงพยาบาล เพราะไก่โทร.มาบอกว่าแม่กินยานอนหลับเกินขนาด เมื่อปุริมไปถึง จวงจันทน์ปลอดภัยแล้ว แต่หมอยังห้ามเยี่ยม พอไก่ทักถามปุริมถึงเรื่องงานแต่งที่นุ้ยเป็นคนบอก ปุริมกลับหัวเราะก่อนชี้แจง

"งานแต่งที่ไหนล่ะ มีแต่งานเลี้ยงของสมาคมโรงแรม แฟนเธอเข้าใจผิดไปเอง ฝากไปเตือนด้วยนะว่าทีหลังหัดฟังอะไรให้ดี ไม่ใช่ได้ยินอะไรมาก็เก็บไปคิดเป็นตุเป็นตะไปเรื่อย...วันนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ รีบไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลคุณจวงให้เอง"

"ครับ ขอบคุณครับ" ไก่ยกมือไหว้ปุริมก่อนเดินจากไปอย่างงงๆ

ooooooo

ขณะที่กังสดาลกลับไปปลอบใจแม่ที่เมามายหมดอาลัยตายอยาก อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน...จวงจันทน์กลับยิ้มร่า หลังปุริมเข้ามาเยี่ยม และบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"แหม คุณปุ๊ก็น่าจะสะกิดจวงสักนิดว่ามันเป็นแค่การเอาคืน แล้วนังนั่นมันเป็นยังไงคะ หน้าแหกขนาดนั้น คงจะอายแทบแทรกแผ่นดินหนี"

"คงงั้นมั้ง เห็นวิ่งเตลิดออกไปจากงานเลยนี่"

"ดีแล้วล่ะค่ะ ผู้หญิงเลวๆอย่างมันต้องได้รับกรรมตามสนองแบบนี้ถึงจะสาสม แล้วคุณปุ๊มาถึงโรงพยาบาลตั้งแต่ เมื่อไหร่คะ"

"ตั้งแต่กลางวัน พอรู้ข่าวจากตาไก่ผมก็มาทันที ทีหลังอย่าทำร้ายตัวเองอย่างนี้อีกนะคุณจวง"

"ก็จวงคิดว่าคุณจะแต่งงานกับนังนั่นจริงๆนี่คะ ให้จวง ตายยังจะดีซะกว่าต้องทนเห็นคุณเป็นของมัน"

"ผมไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะจับไปมัดกับใครได้นะคุณจวง"

"จวงทราบค่ะ ถึงได้สบายใจอยู่นี่ไงคะว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ในเมื่อการแก้แค้นมันจบสิ้นไปแล้ว คุณกับนังโรสก็ไม่ต้องเจอกันอีก จริงมั้ยคะ"

ปุริมไม่ตอบแต่ยิ้มกริ่ม เป็นยิ้มที่ยากจะเดาว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร แต่ที่แน่ๆแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกน่ากลัว...

แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้น ปุริมก็ไปโผล่ที่บ้านโรสอีกครั้งในมาดของเจ้าหนี้รายใหญ่ กังสดาลขับไล่ไสส่ง ผลักอกให้ออกไป ปุริมกลับบอกว่าไปแน่ แต่ต้องหลังจากที่ตกลงกับแม่ของเธอก่อน

"เรายังมีอะไรต้องตกลงกันอีก ที่คุณทำกับฉันมันยังไม่สาแก่ใจคุณอีกเหรอ ฉันอุตส่าห์หลงรักหลงเชื่อใจคุณ แต่คุณกลับหลอกฉัน เห็นฉันเป็นที่ระบายแค้น คุณช่างใจดำกับฉันได้นะ ปุริม"

"นั่นมันยังไม่ถึงเศษเสี้ยวของที่เธอทำกับฉัน...โรส"

"คุณดูสภาพแม่ฉันสิ คุณฆ่าแม่ฉันจนตายทั้งเป็นแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ออกไป" กังสดาลไล่ทุบปุริมด้วยความแค้นที่แน่นสุมอก

(อ่านต่อพรุ่งนี้)